او که هیچوقت این عمل را انجام نداده بود، از طریق پیام کوتاه تلفنی (اس ام اس) ، به یکی از همکاران خود در بریتانیا از او خواست تا او را در این جراحی راهنمایی کند. همکار او فورا جواب داد و قدم به قدم مراحل جراحی را برای او ارسال کرد.

بازوی چپ این پسر آسیب دیده بود و به بیماری عفونی قانقاریا مبتلا شده بود.

دکتر نات، 52 ساله این عمل را در شهر راتشورو انجام داد. وی گفت:" وقتی او را دیدم داشت می مرد. او دو یا سه روز بیشتر وقت نداشت."

در ابتدا به آقای نات گفتند که وقتی این پسر ماهیگیری می کرده، یک اسب آبی به او حمله کرده و بازویش را گاز گرفته، اما بعدا معلوم شد که او در جریان نبرد بین نیروهای دولتی و شورشیان آسیب دیده است.

تنها 15 سانتیمتر از بازویش باقیمانده بود، بیشتر بافتهای عضلانی اطراف آن سد شده بودند و پوست کمی مانده بود که روی زخم را بپوشاند.

آقای نات می دانست که باید استخوان ترقوه و کتف او را قطع کند و همچنین می دانست که فقط یک نفر در بریتانیا تجربه این کار را دارد.

پس به پروفسور میرون توماس در بیمارستان "رویال مارزدن" پیامی تلفنی فرستاد. آقای نات گفت:"من دقیقا می دانستم منظور همکارم چه بود چون بارها با هم عمل جراحی انجام داده بودیم."

در سال تنها 10 بار، آن هم بیشتر روی بیماران مبتلا به سرطان این عمل انجام می شود. واحد مراقبت های ویژه برای این جراحی لازم است زیرا که بیماران معمولا خون زیادی از دست می دهند.

دکتر نات گفت:" تنها دو یا سه جراح در بریتانیا می توانند این عمل را انجام دهند. این فقط شانس بود که من آنجا بودم و توانستم جراحی کنم."
با آنکه آقای نات فقط یک کیسه خون داشت و اتاق جراحی بسیار بدوی در اختیارش بود، عمل به خوبی پیش رفت و حال این پسر نوجوان کاملا خوب شده است.

در نبود واحد مراقبت های ویژه، آقای نات از بالای سر مریض تکان نخورد و شخصا زخمهای او را پانسمان کرد. او گفت:" من فکر نمی کنم کسی که جراح عروق نباشد بتواند این عمل را انجام دهد. برای همین است که من دائما داوطلب می شوم که با پزشکان بدون مرز کار کنم، تا بتوانم جان کسی را نجات دهم."