باور كردنی نیست، اما تابوی رفتن به مرحله دوم یك رقابت جهانی فوتبال سرانجام شكست. نوجوانان قهرمان تیم‌ملی فوتبال توانستند روز بزرگی را برای فوتبال ما بیافرینند روزی چون پیروزی ما بر تیم‌ملی اسراییل در سال 1964 و اولین قهرمانی تیم‌ملی ایران در مسابقات جام ملت‌های آسیا، روز بزرگی چون آذر 1356 و اولین حضور در مسابقات جام‌جهانی آرژانتین، روزی بزرگ چون هشتم آذر 1376 و صعود به جام‌جهانی در بازی پلی‌آف ملبورن یا شب بردن بازی قرن در جام‌جهانی 98 مقابل آمریكا و حالا 9 آبان 1388 یكی از پرافتخارترین روزهای تاریخ فوتبال ایران است و باید از آن به‌عنوان برگ زرینی از تاریخ ورزشی و حتی ملی ما یاد كرد. پیروزی بر تیم‌ملی هلند با بازیكنانی از مدرسه فوتبال و آكادمی آژاكس و آیندهوون....

به نقل از گل، ما توانستیم در حالی این هلند مغرور را ببریم كه حتی اسپانسری برای لباس‌های ورزشی خود نداشته و بدور از امكانات یك تیم حاضر در جام‌جهانی وارد این مسابقات شدیم. آیا نباید از غیرت و تعصب و هنر این بچه‌های خوب ایرانی یاد بگیریم؟ آیا نباید عرق به پرچم را از انها بیاموزیم به‌راستی برای این پسران آریایی چه باید كرد؟ كوچك‌های بزرگی كه راه را به تیم بزرگسالان پرادعای ما نشان دادند.

1- آقایان! فدراسیون و سازمان تربیت‌بدنی

آقایان هنر این بچه‌ها را دیدید؟ آیا به این سرمایه بزرگ ایمان پیدا كردید؟ آیا متوجه شدید هر چقدر برای این بچه‌ها سرمایه‌گذاری شود باز هم كم است؟ آیا عرق شرم بر پیشانی مسوولان فدراسیون فوتبال ننشست كه این بچه‌ها را بدون اسپانسر به این مسابقات اعزام كردند؟

2- مدیران باشگاه‌ها

آقایان مدیران! آیا با دیدن بازیكنانی چنین مستعد كمی به این اندیشه نمی‌روید كه به‌جای هزینه كردن میلیون‌ها دلار طی سال‌ها روی بازیكنان خارجی ناكارآمد و یا ستاره‌های مسن و دیپورت شده دیگر لیگ‌های نازل، سرمایه‌گذاری‌ها را روی این نوجوانان متمركز كنید تا به احتمال نزدیك به یقین تیم‌های خود را بیمه كنید؟ آیا به این نتیجه نرسیدید كه آكادمی نوجوانان و جوانان و امید برای باشگاه‌های خود بسازید؟ آیا نباید به این نتیجه برسید كه این بچه‌ها مستحق توجه شما هستند و بهتر از بسیاری از بازیكنان پرمدعا، بی‌انضباط، بی‌هنر و گرانقیمت امروز لیگ بازی می‌كنند؟

3- آقای سرمربی تیم‌ملی

شما همیشه صحبت از بازیكنان بین‌المللی كردید و گفتید كه ایران فاقد بازیكن بین‌المللی كافی است! و به همین دلیل به دنبال این بوده و هستید كه از بازیكنان بی‌انگیزه‌ای كه خود از تیم‌ملی خسته شده‌اند در یوزگی حضور مجدد در تیم‌ملی كنید! آیا بهتر نیست كه اندكی فكر كرده و به این نتیجه برسید كه بازیكنان بزرگ ساخته و نه آفریده می‌شوند؟ چرا باید شما در اسپانیا به بهانه تماشای یك بازی لالیگا از دو بازیكن به گشت و گذار مشغول باشید و بازی‌های بچه‌های نوجوان تیم‌ملی را نبینید؟ آیا نباید شما هم این درس را بگیرید كه بازیكنان بین‌المللی كه شما در شعار، خواهان آنها هستید از بین همین جوانان و نوجوانان ایرانی كشف و ظاهر می‌شوند و نیازی به گردش و تفریح و مسافرت‌های طولانی شما برای یافتن آنها نیست كه قبلا توسط مربیان دیگر یافت شده‌اند و دعوت‌شان به تیم‌ملی هم قطعی است! آیا اشكالی دارد به‌جای مردان بی‌نام و نشان همكارتان از كسانی چون علی‌دوستی مهر بهره بگیرید؟ آیا متوجه شدید كه او دارای چه قابلیت‌هایی است؟ یا شاید باز هم می‌ترسید كه علم به اصطلاح مدرن شما مقابل دانسته‌های این مربی بی‌ادعای ایرانی رنگ می‌بازد و ادعاهای‌تان را باطل می‌كند.

4- رسانه

و ما باید یاد بگیریم كه این بچه‌ها نمونه‌ای از یك ملت بزرگ هستند كه هرگاه فعل خواستن و اراده را در پیش گرفتند شگفتی آفریدند. پس چه خوب است این بچه‌ها را حمایت كنیم به دنبال ستاره‌های كاغذی نرویم و بدانیم آینده از آن همین نسل طلایی و در گرو تداوم همین تیم‌سازی و كار بدون حاشیه است.
منبع :تبیان