در روزگاران کهن پیرمرد روستازاده ای بود که یک پسر و یک اسب داشت. روزی اسب پیر مرد فرار کرد و همه همسایگان برای دلداری دادن به خانه اش امدند و گفتند:" عجب شانس بدی اوردی که اسبت فرار کرد." روستازاده ی پیر در جواب گفت:" از کجا می دانید که این از خوش شانسی من بوده است یا از بد شانسی ام؟" و همسایه ها با تعجب گفتند:" خب معلومه که این بد شانسیه!!"
هنوز یک هفته از این ماجرا نگذشته بود که اسب پیرمرد به همراه بیست اسب وحشی به خانه برگشت. این بار همسایه ها برای تبریک نزد پیرمرد امدند:" عجب اقبال بلندی داشتی که اسبت همراه بیست اسب دیگر به خانه برگشت!!" پیر مرد بار دیگر در جواب گفت:" از کجا می دانید که این از خوش شانسی من بوده یا از بد شانسی ام؟"
فردای ان روز پسر پیرمرد حین سواری در میان اسب های وحشی, زمین خورد و پایش شکست.همسایه ها بار دیگر امدند:" عجب شانس بدی!" و کشاورز پیر گفت:" از کجا می دانید که این از خوش شانسی ام بوده است یا از بد شانسی ام؟" چند تا از همه همسایه ها با عصبانیت گفتند:" خب معلومه از بد شانسی تو بوده پیرمرد احمق کودن!"
چند روز بعد نیروهای دولتی برای سربازگیری از راه رسیدند و تمام جوانان سالم را برای جنگ در سرزمینی دوردست با خود بردند. پسر کشاورز به خاطر پایش از اعزام معاف شد. همسایه ها برای تبریک به خانه ی پیره مرد امدند:" عجب شانسی اوردی که پسرت معاف شد!" و کشاورز پیر گفت :" از کجا می دانید که .....؟"

ما می توانیم تمام عمر خود را صرف برچسب زدن به رویداد ها کنیم:" این خوب است و ان بد....." اما بی فایده است زیرا تنها یک درصد از کل واقعیت را می بینیم.

ايوللللللل واقعا هم همينه ولي واقعا صد حيف كه ازش غافليم