خوشبختی چیست؟ به راستی چه باید بکنیم که خوشبخت شویم؟ انسان از ابتدای خلقت، به دنبال خوشبختی بوده است. بسیاری از انسانها در درک معنای خوشبختی مانده اند و دست به اقداماتی می زنند که خود را خوشبخت کنند، اما نتیجه ی عکس می گیرند. همه انسان ها هر روز صبح از خواب برمی خیزند و محل کار خود میروند و به امید رسیدن به خوشبختی کار می کنند و کار می کنند. اما چقدر باید کار کنند تا خوشبخت شوند. خانم های خانه دار از صبح تا شب در منزل فعالیت می کنند. هر روز مشغول درست کردن غذاها و دسرهای مختلف اند. اما این کار تا کی و چند بار باید تکرار شود تا آنها احساس خوشبختی کنند. هر روز کار می کنیم به امید اینکه خانه، اتومبیل و سایر وسائل مورد نیازمان را تهیه کنیم تا شاید آنگاه احساس خوشبختی کنیم. بعد از سال ها، خانه ، ماشین و سایر وسایل دلخواه مان را میخریم، اما باز هم احساس خوشبختی نمیکنیم. بسیاری از انسانها از زندگی خود احساس رضایت میکنند اما احساس خوشبختی نمیکنند. روزها و شب ها از پی هم می گذرند. اما خوشبختی از راه نمیرسد. بسیاری از روانشاسان خوشبختی را این گونه تعریف میکنند: «دستیابی تدریجی به یک هدف.» اما واقعیت این است که این تعریف موفقیت است نه خوشبختی. موفقیت غیر از خوشبختی است. شخصی را در نظر بگیرید که در آزمون رانندگی و یا در امتحانات دانشگاه قبول میشود، اما باز احساس خوشبختی نمیکند.

خوشبختی یعنی زندگی کردن و نه زنده بودن. زندگی یعنی در هر لحظه حضور داشتن. یعنی در اکنون بودن.


سالها می گذرند اما همچنان در گوشه ی ذهنمان این سوال پا برجاست که چرا خوشبخت نمیشوم؟ چرا ثروت و تحصیلاتم به من احساس خوشبختی نمیدهند؟ عده ای فکر میکنند که خوشبختی با پول و شهرت به دست می آید. اما خوشبختی چیزی غیر از اینهاست. خوشبختی فقط و فقط یک احساس است. خوشبختی یعنی زندگی کردن و نه زنده بودن. زندگی یعنی در هر لحظه حضور داشتن. یعنی در اکنون بودن. یعنی قدر داشته ها را دانستن.

«سهراب سپهری» میگوید: «زندگی آبتنی کردن در حوضچه ی اکنون است.»

اغلب انسانها خوشبختی را به آینده موکول میکنند و منتظرند که فردا برسد و ثروتمند شوند، سپس به دنبال خوشبختی بروند. خوشبختی در درون ما و در هر لحظه با ماست. فقط باید آن را احساس کنیم. خوشبختی یعنی عشق ورزیدن. ما به این دنیا پا گذاشته ایم تا عشق بورزیم و زندگی کنیم و هیچ وظیفه دیگری جز عاشقی نداریم. پس در این معنا، کار کردن؛ عشق ورزیدن به خالق هستی و دیگر مخلوقات است نه یک وظیفه. در این دنیا چیزی به نام وظیفه وجود ندارد و هر آن چه هست، عشق است و بس. عشق به خالق، به انسانهای دیگر، حیوانات، گیاهان، آب، آسمان و نور.

همه ی کارهای تان را با عشق انجام دهید و وقتی در جایی هستید عاشقانه آنجا باشید. آنچه مانع عشق ورزی میشود کینه و نفرت است. شاید از کسی که به شما آزار رسانده و شما را ناراحت کرده کینه و نفرتی دارید و هرگاه که به یادش می افتید، عشق به او را از خود دور می کنید. سعی کنید همه چیز حتی نگرانی ها و انتقام جویی های تان را به خالق عشق بسپارید و رها از کینه و نفرت باشید.


روان شناسی معتقد است : «شادمانی واقعی، لذت بردن از زمان حال است بدون این که نگران آینده باشیم. بدون اینکه ترسها و امیدها را کنار هم قرار دهیم.» آنها که در لحظه ی اکنون زندگی نمیکنند، دچار احساس پوچی و بی معنایی در زندگی میشوند.

گذشته، معلم بزرگی است که به کمک آن میتوانیم زندگیمان را زیبا کنیم. اما نباید زندگی خود را مدام به گذشته برگردانیم. همچنین نباید آنقدر در رویاهای آینده غرق شویم که امروز را از دست بدهیم. اگر یاد نگیریم که از لحظه ی اکنون لذت ببریم، در آینده نیز از زندگی و لحظات مان لذت نخواهیم برد. چرا که آینده در لحظه ی اکنون شکل میگیرد. زندگی در لحظه اکنون به شما انرژی فوق العاده ای می دهد. به اطرافیان خود؛ به پدر، مادر، همسر و فرزندان تان نگاه کنید. چرا حاضر نیستید با آنها عاشقانه زندگی کنید؟ بسیاری از روابط انسان ها با یکدیگر سرد و خشک است. روابط زوجین، برادرها و خواهرها با هم آنچنان است که گویی چند غریبه در کنار هم مجبور به زندگی اند و در روابطشان هیچ عشقی وجود ندارد. در واقع تولد ما از زمانی آغاز می شود که در لحظه ی اکنون زندگی کنیم. زندگی در لحظه ی اکنون یعنی توجه به لحظه لحظه های زندگی و هر لحظه در حال مراقبه بودن.

گذشته، معلم بزرگی است که به کمک آن می توانیم زندگیمان را زیبا کنیم. اما نباید زندگی خود را مدام به گذشته برگردانیم.
شاید برای تان جالب باشد که بدانید بهترین خاطرات زندگی انسانها مربوط به دوران کودکی آنهاست. دورانی که به طور واقع در لحظه ی اکنون زندگی کرده اند. چرا که هنوز یاد نگرفته بودند خود را فراموش کنند. ما نیز باید همچون کودکان در لحظه اکنون زندگی کنیم. بسیاری از مردم درگیر کارهای روزانه ی خود هستند و همواره در انتظار فرصتی برای تفریح و استراحت به سر می برند. اما زمانی که این فرصت به آنها رو میکند، حاضر نیستند به کودک درونشان اجازه ی تفریح بدهند و بگذارند در آن لحظه خود را نشان دهد و لذت زندگی کردن را بچشد. بیشتر ما از صبح تا شب برای به دست آوردن خوشبختی در تلاش هستیم. غافل از اینکه بزرگ ترین ثروتمان در درون خود ماست و نه در بیرونمان.

از امام حسن (ع) سؤال شد زندگی چه كسی از همه بهتر است ؟ فرمود : كسی كه مردم را درزندگی خود شریك كند .*

پی نوشت: * تاریخ یعقوبی ، ج 2 ، ص 215



برگرفته از کتاب راز های کسب موفقیت وثروت با اندکی تصرف

تنظیم برای تبیان: کهتری