تورا بدون من غم نباشد
ومن را بدون تو غم فراوان باشد
گاهي كه بر خاطراتم بر گذشته ام انديشه ميكنم
ميبينم كه مرا هنوز تلخي و ناكامي همراه است،هنوز ابيات غزل هاي عاشقانه و شيرين به پايان نرسيده
حكايت هاي جدايي و غم انگيز سرو گوشي ميجنبانند و عرض اندامي ميكنن
در اين بين من ماندم حيران و سرگردان به دنبال خودم
در كجا ؟نميدانم ....فقط اين را خوب ميدانم كه حكايت ها به پايان ميرسند
و تو و قلم سرنوشت ميماني ميتواني تصميم بگيري
تصميم بگيري كه دوباره شروع به نوشتن كني يا ميخواهي قلمت رازمين بگذاري
چندي پيش مي پنداشتم نيستم ، يعني خودم نيستم ،غرق در لحظات ناب بودم و فقط....
صد افسوس كه همه چيز ميگذرد و تو مي ماني تو تنها مي ماني....
توو يك قلب و ذهن و حس و رفتاري درگير....در گير داگا...
همه ي اين تلخ نوشته حكايت اين را ميكند كه بايد خود را دوست بدارم
و براي شاد كردن دل پدر و مادرم تن به حكايت هاي نا خواسته ودوست نداشته بدهم
خدارا هزاران بار شكر كه هنوز مجبور به تن دادن به اين جور حكايت ها نشدم
ولي دير يا زود بايد براي شاديشان دستي بجنبانم دلم را مدفون كنم و روي خرابه هاي خودم زندگي كنم
چه قدر تلخ است اين قانون هاي طبيعي
ولي باز هم بياد جمله اي دلگرم ميشم:
در پشت همه ي نا كاهي ها هميشه خدا هست كه داشتنش جبران همه نداشته هاست.....

اي روزگار...
پرسيد : به خاطر كي زنده هستي ؟ با اينكه دلم مي خواست با تمام وجودم داد بزنم « بخاطر تو» بهش گفتم : بخاطر هيچ كس . پرسيد : پس بخاطر چه زنده هستي ؟ با اينكه دلم فرياد ميزد « بخاطر تو » با يك بغض غمگين گفتم : به خاطر هيچ چيز . ازش پرسيدم : تو بخاطر چه زنده هستي ؟ در حالي كه اشك در چشمانش جمع شده بود گفت : بخاطر كسي كه بخاطرهيچ ، زنده است .

abji manam nemikham dige sher bnevisam nemikham dige chizhayi ke to vojodame to ghalbame ro kaghaz biyaram ya hadaghal neshone kasi bedam


چرا بی مدعی شعری سرایم...

چقدر تلخ و ناامید

تلخ است كه همرنگ حقايق شده است
زرد است كه با درد موافق شده است
شاعر نشدي وگرنه ميفهميدي
پاييز بهاريست كه عاشق شده است

halo roze ashegha az zemestonam badtare paeez ke sahle