روزگاری همه غمگین بودند// که چرا دیپلمه ها بیکارند؟
مگر این بسته زبانها چه کنند// که زآنها همگی بیزارند

لیک امروز بسی خوش بختیم// که دگر دیپلمه دارد کاری
شده مشغول به شکر ایزد// می برد بار به منزل باری*

پاکبانان همه دیپلم دارند// دکه داران ِ خیابان هم نیز
مرد سیگار فروش و شاطر// چوبداران ِبیابان هم نیز

حال دیگر غم ما دیپلمه نیست// بهر آنان نفشانیم سِرشک
غم ما دانش و دانشگاه است// که شده مرکز تولید پزشک

مرکز چاپ لیسانس و دکتر// آرشیتکت، فوق لیسانس و اکتور
یا که دها رده ی تحصیلی// که از آنها بگرفتم فاکتور

سال وهرسال بباید گفتن// خیرمقدم به هزاران بیکار
نیست دستی که کند یاری اشان // یا نماید تنشان را تیمار

نیست شغلی که شوند مشغولش // تاکه جبران بشود سختی اشان
من ندانم که چه کس می باید // بکند فکر به بدبختی اشان

ترس « جاوید» بُوَد زان روزی// که شود دکترما نامه رسان
یا شود فوق لیسانس ِعمران // پاکبان گذروکوچه امان

* باری= به هرحال

به به
دیگه من درس نمیخونم

خیلی انگیزه داریم واسه درس خوندن درساجون، تو هم بهمون انگیزه میدی

من رفتم دکترا بگیرم فعلا ههههه


خیلی قشنگ بود به به

بچه ها منم بعد از خوندنه اين شعر بزرگترين تصميمه زندگيمو گرفتم
ميخوام ترك تحصيل كنم

ولي خداييش بدم نشد از دسه امتحانام راحت ميشم

درساجون درس رو رها کنی توی این جامعه چیکار کنی؟؟؟؟

خوب پس چيكار كنم؟
درسم بخونم كه باز بيكار ميمونم

پاشو کوله بار رو بردار، رو به روت باغ بهشته

نکنه یه وقت بمونی بگی حکم سرنوشته