پدر بزرگ

به دستان لرزانش نگاه میکنم چقدر پیر شده است

عرق سردی روی پیشانی اش نشسته است

نگاهش می کنم

حالت بهتر شده بابایی

اره دخترم چیزی نیست تو برو به درست برس

یه دفعه چشمم به کتابم میفته

چقدر از خودم متنفر شدم

کاش کتابم دستم نبود-

خیلی قشنگ بود رها جان، ممنون.
به سایت خودت خوش اومدی عزیز

آخ که چقدر خنده ی مهربون پدربزرگ ها دوست داشتنیه

کاش همیشه لبخندشون رو لباشون بود اما
...




به هر حال مرسی از نظرت گلم

بچه ها هر عضوی از خانواده در جای خودش نعمتیه
تا وقتی ما آدما این نعمتها رو داریم قدرشونو نمیدونیم
اما وقتی از دست میدیمشون تازه میفهمیم چقدر کوتاهی کردیم
ای کاش میشد یه بار پدر بزرگمو میدیدم و ازش میپرسیدم تو کی بودی پدر و مادر شما کی بودن شما رو چجوری بزرگ کردن
ای کاش یک بار دیگه پدرم بود و من اینهمه احساس بی کسی نمیکردم
ای کاش یه برادری بود که میشد بهش اعتماد کرد
ای کاش ...

ادما هیچ وقت قدر چیزایی رو که دارن نمیدونن
البته همشون نه اااااا
من خودم سعی میکنم قدر شناس باشم
ولی بعضی از افراد...............