سعدي

سخـن عشـق تو بي‌آنکـه برآيـد به زبـانـم
رنگ رخسـاره خبر مي‌دهـد از حال نهـانـم

گـاه گويـم که بنـالـم ز پـريشــانــي حـالـم
باز گويم که عيـانست چه حاجت به بيـانـم

گر چنـانست که روزي من مسکيـن گدا را
بـه در غـيــر ببينـي ز در خــويــش بـرانــم

من در انديشه‌ي آنم که روان بر تو فشانم
نه در انديشـه که خود را ز کمنـدت برهانم

گر تو شيـريـن زماني نظـري نيز به من کن
که به ديوانگي از عشـق تو فرهاد زمـانـم

نه مـرا طاقت غربـت نه تو را خـاطـر قربـت
دل نهادم به صبوري که جزين چـاره نـدارم

دُرم از ديــده چکـانست به‌يــاد لـب لعـلـت
نگهي باز به من کن که بسـي دُر بچکـانـم

من همـان‌روز بگفتـم که طريـق تو گرفتـم
که به جانان نرسـم تا نرسـد کار به جـانـم

زیبا بود مرسی

سعدیا گرچه سخندان و مصالح گویی
به عمل کار براید به سخندانی نسیت